(Last Updated On: )

De kortst mogelijke samenvatting is wellicht deze: na de van Reenenschool volgde de VGLO, daarna ben ik, wel met enige moeite!, toegelaten op de ULO in de Beemsterlaan, heb de 2e klas gedoubleerd en ging daarna aan de gang. Geslaagd met verrassend hoge cijfers. HBS in Schagen; na 2 jaar wederom mooi geslaagd. Militaire dienst (lichting 67/6) en daarna even een tikkie de weg kwijt: studie Culturele Antropologie in Utrecht die nogal overtuigend mislukte. Beetje om me heen gekeken; actief geworden in de politiek, jong raadslid en lid van Provinciale Staten: weer wat regelmatiger leven. Ik werd medewerker op een partijbureau en langzamerhand kon ik mijn (onverwachte) gezin gaan onderhouden. Daarna werd ik medewerker van een minister, vervolgens wethouder in mijn toenmalige woongemeente, ging terug in rijksdienst en kreeg een directiebaantje. Wegens gebrek aan inspiratie en uitdaging ben ik na een paar jaar opgestapt en werd zelfstandig adviseur (dat dat toen gelukt is, verbaast me nog steeds). Na enkele jaren heb ik me geassocieerd met enkele andere adviseurs en een kantoor opgericht. Dat kantoor werd een succes. Mijn advieswerk ook, net als mijn interim-directie werk. Ik was veel op pad, door heel Nederland, vaak en veel van huis, veel vertegenwoordiging van mijn kantoor ook op buitenlandse congressen, veel publicaties over ons werkterrein en onze speciale aanpak. Ik genoot soms net een beetje teveel van de vrijheid in die jaren.

Rond mijn 50e was het afgelopen. Het kaarsje had aan twee kanten gebrand en ging bijna uit. Met Willemien (die er aanvankelijk geen heil in zag) trokken we in 1999 naar een oude boerderij in Bourgogne, in het gehuchtje Le Chemin bij Corbigny, ten westen van de Morvan. Een totaal leeg landschap, dat goed past bij mijn lege binnenste. De oude boerderij was bijna ruïneus en die hebben we grotendeels eigenhandig gered van de ondergang. We maakten het pand geschikt voor de opvang van pelgrims, die van Vézelay naar Santiago de Compostella trokken (de herberg bestaat nog; kijk op www.espritduchemin.org.

Om wat te verdienen, knapten we één van de twee woningen in de boerderij zodanig op dat die als gîte verhuurbaar was en dat liep heel aardig. We plantten een wijngaardje, maakten de boomgaard compleet en legden een moestuin aan. We leefden zoveel mogelijk van wat de tuin opleverde. Daar verkochten we ook wat van. We herontdekte daar onszelf en elkaar.
Ik moest werken met mijn handen, waar ik tot dan had geleefd van mijn oren en mijn mond. Langzamerhand kwam ik weer op beide benen, zag nieuwe dimensies en perspectieven.

Na bijna 15 jaar begon het te knellen. Er waren kinderen en kleinkinderen in Holland, vrienden en vriendinnen, familieleden en de Broeders van mijn Loge. In Chemin, waar ik leerde wat rust kan zijn, was ik begonnen artikelen te schrijven over de vrijmetselarij èn een boekje over de Islam (waarvoor ik wel een paar jaar research moest plegen, trouwens).
In 2015 zijn we teruggekomen naar Holland. We hadden ons huis in Rhenen niet verkocht, ook al omdat we in Le Chemin primair een seizoensbedrijfje hadden, hoewel ik er vrijwel elke wintermaand ook een week was. Een Broeder noemde het ooit mijn privé-klooster.
Nu, al een paar jaar hier, kijk ik om me heen in een land dat ik soms niet goed herken en waar ik me lang niet altijd vertrouwd voel. Wel een land waarmee ik me betrokken weet, het land waar mijn kleinkinderen opgroeien die, net als ik indertijd, tastend hun weg zoeken naar de volwassenheid.

Een paar jaar geleden is een boek van mijn hand verschenen bij de uitgeverij Aspekt, getiteld “De verborgen spiritualiteit van de vrijmetselarij”. Ik ben ruim twintig jaar met hart en ziel vrijmetselaar en zie onze spiritualiteit als een spiritualiteit van aanpakken, zonder al te veel esoterische poespas. Sommige van mijn Broeders zien het gelukkig ook zo. Met enige regelmaat draag ik bij aan de meningsvorming binnen de vrijmetselarij met artikelen in ons filosofische 2-maandsblad Thoth.
Ik studeer voor een Master Cultural Dimensions of Christian Spirituality; een studie die ik doe in het klooster St. Anselmo te Rome, een onderdeel van de pauselijke universiteit. Tikje ondeugende context voor een vrijmetselaar. Die studie hoop ik medio 2020 af te ronden. Ha, ha, dan heb ik eerder een Master dan mijn kleinkinderen (die dit wel apart vinden).

Nu ik dit schrijf, begin januari 2020, kijk ik naar onze achtertuin in Rhenen. Dat was ooit een grasveld maar daar staan nu twee rijen bessenstruiken en tegen de schuttingen en de muren staan druivenplanten die ik onlangs heb gesnoeid. Ik zie de omgespitte grond waar straks de aardappelen, bonen, courgettes en pompoenen weer zullen groeien. Hier en daar staat nog een verlate boerenkoolplant; die gaat het voorjaar niet halen.
Uit de keuken komt de geur van een ovengerecht, met bonen uit eigen tuin; we hebben bijzondere Kerstdagen achter de rug met kinderen en kleinkinderen en met wat familie; we zien uit naar dit jaar waar een paar mooie dingen gaan gebeuren.
Er is veel om dankbaar voor te zijn: j’ai suivi mon étoile. Ik heb mijn ster gevolgd en er was altijd iemand in de buurt.

Jan van Arkelweg 3, 3911 CD Rhenen
c.k.musch@inter.nl.net