Mees Ravenhorst

Mees-Ravenhorst.jpg

Ik ben Mees Ravenhorst geboren 15-2-46 in Bergen aan zee.
Twee jaar ambachtsschool geleerd voor loodgieter daarna twee jaar avondschool.
44 jaar gewerkt bij Homma loodgieters.

65/5 tot 67/5 militaire dienst korps mariniers 15 maanden op Curaçao geweest was een mooie tijd.
Getrouwd in 1970 met Tiny Stavenuiter waarbij twee kinderen geboren zijn.
Mijn dochter Mieke is getrouwd met Rob Scholten

Mijn zoon Jeroen woont aan de Verspyckweg in Bergen aan Zee en is alleen.
Ik ben gescheiden in 1990,  Tiny stierf in 2001.

Ik heb ondertussen al bijna 20 jaar een nieuwe relatie met Willy van den kommer Worm en wonen samen in Bergen aan Zee.

Mees Ravenhorst

Cora de Waal

Cora-de-Waal.jpg

Cora de Waal werd geboren op 17 juni 1947 in Koedijk.
Ze werd geboren met een gaatje in haar hart, waardoor ze een zeer beperkte levensverwachting had. In haar jonge kinderjaren verhuisde ze met haar ouders en zus naar Bergen.

Ze mocht en kon veel dingen niet doen, maar naar school gaan vond ze heerlijk.

Ze heeft altijd goede herinneringen gehad aan haar lagere schooljaren. Na de basisschool ging ze naar de Mulo.

Op 14 jarige leeftijd onderging ze een open hart operatie in het LUMC in Leiden, in die tijd was dat heel bijzonder en risicovol.
Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen, maar met een fantastisch resultaat.

Na haar operatie groeide ze letterlijk en figuurlijk en kon ze dingen die ze voorheen niet kon.

Na de Mulo deed ze een administratieve opleiding.

In 1967 leerde ze Hans Saarloos kennen. Ze trouwden in 1969 en gingen in De Lier (Westland) wonen.

 


Ze kregen 2 dochters, Cora was moeder en huisvrouw, maar besloot ook weer te gaan werken. Eerst in allerlei administratieve functies, later in de winkel bij Beter Horen.
Ze vond het heerlijk om te doen.

Ze kreeg in 1997 een kleindochter en 2 kleinzonen in 2001 en 2012, ze paste samen met Hans graag op en was een trotse oma. Ze deed heel graag spelletjes met de kleinkinderen.

Ook in haar vrije tijd speelde ze graag een speeltje Bridge, daarnaast zong ze vele jaren in een oratoriumkoor. Ze was ondernemend en vrolijk en altijd optimistisch over haar eigen gezondheid.

Ze kwam nog regelmatig in Bergen.

Aanvankelijk om haar ouders te bezoeken, die altijd in de Kleine Dorpstraat zijn blijven wonen.
Na hun overlijden kwam ze er soms om de sfeer van dit gezellige dorp op te snuiven.

Rond haar 60ste ging haar gezondheid en conditie achteruit, haar hartklep lekte.
Exact 50 jaar na haar eerste operatie volgde 2e open hartoperatie, helaas zonder al te veel resultaat.

Drie jaar later werd ze opnieuw geopereerd, en gelukkig met succes.

Ze genoot weer van het leven en deed samen met Hans weer veel leuke dingen, ze maakten reizen, bridgen samen en apart en ze genoot van haar familie en vrienden.

Eind januari 2017 werd ze plotseling getroffen door een herseninfarct en ze overleed enkel dagen later op 2 februari in het ziekenhuis.
Ze werd 69 jaar.

We missen haar nog steeds en we weten dat ze heel graag bij deze reünie zou zijn geweest.

Ze had veel mooie herinneringen aan haar jeugd, aan Bergen, aan de lagere school, aan haar vriendinnen.

Het is niet anders, ze heeft gezien haar beperkte hartcapaciteit toch een mooi en gelukkig leven geleid.

Ze heeft eruit gehaald wat erin zat.

Namens mijn vader en zus wens ik jullie een hele mooi reünie dag toe.

Dank ook voor deze prachtige gelegenheid om Cora er op deze manier toch een beetje bij te laten zijn!

 

 

Herma van Venetien-Saarloos

Mieke Nieuweboer

Mieke-Nieuweboer.jpg

Na de scholen ben ik bij V. en D. op de afdeling Lingerie gaan werken.
Daarna enkele jaren bij Juwelier Kees Oudes in de Magdalenastraat.
( Kees is nu een goede kennis van ons en woont in een Molen )

Met mijn vriendin Cora de Waal die bij me op school zat heb ik veel leuke dingen gedaan.
In Extase waar ik iets verder tegenover woonde heb ik mijn man leren kennen.
Met Cora de Waal zat ik samen op het operette koor in Alkmaar en zingen is altijd onze passie gebleven.

Net als onze vriendschap. Helaas is enkele jaren terug Cora overleden.
In Bergen ben ik getrouwd en in Den Helder gaan wonen.

Vanuit Den Helder ben ik naar de bloemenpolder Anna Paulowna gegaan en hebben

Wij twee zonen gekregen.

Ook hier heb ik bij een juwelier gewerkt.

Toen mijn beide zonnen ieder een winkel kregen in Anna Paulowna ben ik gaan werker bij mijn jongste zoon die Goudsmid/juwelier is.
Nu heeft hij een zaak in Bovenkarspel en werk ik niet meer.

Ik help ook al 45 jaar lang met veel plezier ais vrijwilliger bij het Rode Kruis in Anna Paulowna.
Nu zijn we oppas Oma en Opa van drie kleinkinderen wat wij geweldig leuk vinden.

Voor zover mijn verhaaltje.

Groetjes van Mieke Westra—Nieuweboer

Karel Musch

Karel-Musch.jpeg

Karel Musch

Karel Musch

De kortst mogelijke samenvatting is wellicht deze: na de van Reenenschool volgde de VGLO, daarna ben ik, wel met enige moeite!, toegelaten op de ULO in de Beemsterlaan, heb de 2e klas gedoubleerd en ging daarna aan de gang. Geslaagd met verrassend hoge cijfers. HBS in Schagen; na 2 jaar wederom mooi geslaagd. Militaire dienst (lichting 67/6) en daarna even een tikkie de weg kwijt: studie Culturele Antropologie in Utrecht die nogal overtuigend mislukte. Beetje om me heen gekeken; actief geworden in de politiek, jong raadslid en lid van Provinciale Staten: weer wat regelmatiger leven. Ik werd medewerker op een partijbureau en langzamerhand kon ik mijn (onverwachte) gezin gaan onderhouden. Daarna werd ik medewerker van een minister, vervolgens wethouder in mijn toenmalige woongemeente, ging terug in rijksdienst en kreeg een directiebaantje. Wegens gebrek aan inspiratie en uitdaging ben ik na een paar jaar opgestapt en werd zelfstandig adviseur (dat dat toen gelukt is, verbaast me nog steeds). Na enkele jaren heb ik me geassocieerd met enkele andere adviseurs en een kantoor opgericht. Dat kantoor werd een succes. Mijn advieswerk ook, net als mijn interim-directie werk. Ik was veel op pad, door heel Nederland, vaak en veel van huis, veel vertegenwoordiging van mijn kantoor ook op buitenlandse congressen, veel publicaties over ons werkterrein en onze speciale aanpak. Ik genoot soms net een beetje teveel van de vrijheid in die jaren.

Rond mijn 50e was het afgelopen. Het kaarsje had aan twee kanten gebrand en ging bijna uit. Met Willemien (die er aanvankelijk geen heil in zag) trokken we in 1999 naar een oude boerderij in Bourgogne, in het gehuchtje Le Chemin bij Corbigny, ten westen van de Morvan. Een totaal leeg landschap, dat goed past bij mijn lege binnenste. De oude boerderij was bijna ruïneus en die hebben we grotendeels eigenhandig gered van de ondergang. We maakten het pand geschikt voor de opvang van pelgrims, die van Vézelay naar Santiago de Compostella trokken (de herberg bestaat nog; kijk op www.espritduchemin.org.

Om wat te verdienen, knapten we één van de twee woningen in de boerderij zodanig op dat die als gîte verhuurbaar was en dat liep heel aardig. We plantten een wijngaardje, maakten de boomgaard compleet en legden een moestuin aan. We leefden zoveel mogelijk van wat de tuin opleverde. Daar verkochten we ook wat van. We herontdekte daar onszelf en elkaar.
Ik moest werken met mijn handen, waar ik tot dan had geleefd van mijn oren en mijn mond. Langzamerhand kwam ik weer op beide benen, zag nieuwe dimensies en perspectieven.

Na bijna 15 jaar begon het te knellen. Er waren kinderen en kleinkinderen in Holland, vrienden en vriendinnen, familieleden en de Broeders van mijn Loge. In Chemin, waar ik leerde wat rust kan zijn, was ik begonnen artikelen te schrijven over de vrijmetselarij èn een boekje over de Islam (waarvoor ik wel een paar jaar research moest plegen, trouwens).
In 2015 zijn we teruggekomen naar Holland. We hadden ons huis in Rhenen niet verkocht, ook al omdat we in Le Chemin primair een seizoensbedrijfje hadden, hoewel ik er vrijwel elke wintermaand ook een week was. Een Broeder noemde het ooit mijn privé-klooster.
Nu, al een paar jaar hier, kijk ik om me heen in een land dat ik soms niet goed herken en waar ik me lang niet altijd vertrouwd voel. Wel een land waarmee ik me betrokken weet, het land waar mijn kleinkinderen opgroeien die, net als ik indertijd, tastend hun weg zoeken naar de volwassenheid.

Een paar jaar geleden is een boek van mijn hand verschenen bij de uitgeverij Aspekt, getiteld “De verborgen spiritualiteit van de vrijmetselarij”. Ik ben ruim twintig jaar met hart en ziel vrijmetselaar en zie onze spiritualiteit als een spiritualiteit van aanpakken, zonder al te veel esoterische poespas. Sommige van mijn Broeders zien het gelukkig ook zo. Met enige regelmaat draag ik bij aan de meningsvorming binnen de vrijmetselarij met artikelen in ons filosofische 2-maandsblad Thoth.
Ik studeer voor een Master Cultural Dimensions of Christian Spirituality; een studie die ik doe in het klooster St. Anselmo te Rome, een onderdeel van de pauselijke universiteit. Tikje ondeugende context voor een vrijmetselaar. Die studie hoop ik medio 2020 af te ronden. Ha, ha, dan heb ik eerder een Master dan mijn kleinkinderen (die dit wel apart vinden).

Nu ik dit schrijf, begin januari 2020, kijk ik naar onze achtertuin in Rhenen. Dat was ooit een grasveld maar daar staan nu twee rijen bessenstruiken en tegen de schuttingen en de muren staan druivenplanten die ik onlangs heb gesnoeid. Ik zie de omgespitte grond waar straks de aardappelen, bonen, courgettes en pompoenen weer zullen groeien. Hier en daar staat nog een verlate boerenkoolplant; die gaat het voorjaar niet halen.
Uit de keuken komt de geur van een ovengerecht, met bonen uit eigen tuin; we hebben bijzondere Kerstdagen achter de rug met kinderen en kleinkinderen en met wat familie; we zien uit naar dit jaar waar een paar mooie dingen gaan gebeuren.
Er is veel om dankbaar voor te zijn: j’ai suivi mon étoile. Ik heb mijn ster gevolgd en er was altijd iemand in de buurt.

Jan van Arkelweg 3, 3911 CD Rhenen
c.k.musch@inter.nl.net

Milly Lyre

Milly-Lyre.jpg

Dit is de meest recente foto, die ik van mij alleen heb. Is uit begin december 2019
Onder een foto met mijn man Rienk uit augustus 2018.
Ik ben al 37 jaar met hem en bijna 23 jaar met hem getrouwd.

In 1970 trouwde ik met mijn eerste man.
In 1983 ben ik gescheiden en toen heb ik Rienk leren kennen.

In 1962 ben ik uit Bergen naar Amsterdam verhuisd.
Daar woon ik nog steeds in het centrum aan Bickerswerf.

Na de HBS-A, die ik in Amsterdam op het Hervormd Lyceum heb afgemaakt, heb ik 10 jaar bij een boekhandel gewerkt.
Daarna geschiedenis gestudeerd aan de UVA.
Ik heb mijn studie geschiedenis nooit professioneel gebruikt.

Bert van der Ham

Bert-van-der-Ham.jpg

Bert is geboren op 11-05-1946.

Hij is overleden op 07-09-1998.

Hij is dus 52 jaar geworden.

Bert heeft 2 kinderen, Marco en Laura.

Na de van Reenen school heeft Bert de LTS gedaan met de nodige vervolgopleidingen op het gebied van cv monteur en loodgieter, en dat heeft hij ruim 30 jaar gedaan.

De 1e foto is van een jaar voor zijn dood, en de 2e van rond zijn 20e jaar.

[Foto 1]

[Foto 2]

Ruud Kleyberg

Ruud-Kleyberg.jpg

Tot het 6e schooljaar op de van Reenenschool woonde ik in Bergen aan zee. Het 6e jaar in Alkmaar de lagere school afgemaakt. Na wat mislukte jaren op de VGLO en ULO heb ik tussen mijn 15e en 17e levensjaar een lagere nautische opleiding gevolgd in Harlingen en heb aansluitend gevaren tot ik werd opgeroepen voor militaire dienst. Aanvankelijk had ik daar helemaal geen zin in maar dat werd in de praktijk wel anders. Na een half jaar was ik al sergeant en mocht leiding geven aan een team van 10 personen. Toen heb ik maar bijgetekend voor 4 jaar, mede omdat ik dan kon studeren op Rijkskosten want dat had ik, tot dat moment, nog niet zo succesvol gedaan.

Ik moest wel want ondertussen had ik de vrouw van mijn leven ontmoet. Helaas liet ze mij kiezen tussen haar of het schip.
Toen ik haar leerde kennen was ik in Duitsland geplaatst. Tijdens de inval in Tsjecho-Slowakije waren we 10 weken geconsigneerd en mochten de poort niet uit. Daarna kregen we 2 weken verlof. Tijdens dat verlof in Nederland (Alkmaar) heb ik haar ontmoet.

Daarna was het verstandig overplaatsing aan te vragen naar Nederland hetgeen is gelukt.

Omdat ik niet voor het schip koos moest ik een nieuwe toekomst opbouwen.
Dat heb ik toen maar in het leger gedaan.
Eerst in 1970 getrouwd en toen twee jaar de beroepsopleiding in. Dat betekende een weekendhuwelijk wat we woonden in Krommenie en de opleiding was het eerst jaar in Weert en het tweede jaar in Breda. In januari 1972 is toen onze dochter Suzan in Krommenie geboren.

Na de opleiding, in augustus ’72 zijn we verhuisd naar Nijeveen een klein plaatsje bij Meppel. Daar is in augustus ’73 onze zoon Jeroen geboren.
Het was voor mijn vrouw een zware tijd omdat ik toen heel veel van huis was.
Steeds op oefening in Duitsland of Nederland.

In ’76 zijn we met z’n vieren naar Oosterhout verhuisd. Ik werd geplaatst in Breda als instructeur. Eerst 6 jaar dienstplichtige Onderofficieren opleiden en later op de Koninklijke Militaire Academie beroeps officieren les gegeven. Tussendoor heb ik zelf de nodige pedagogische/didactische opleidingen en leiderschapstrainingen gevolgd.

Na de nodige bevorderingen volgde in ’84 een plaatsing in Assen. Dat sloot gelukkig goed aan bij de schooljaren van de kinderen. De oudste ging aansluitend naar de middelbare school en de jongste naar het laatste jaar van de basisschool.
Van ’84 tot ’90 allerlei operationele functies gedaan. Daarna heb ik 8 hele mooie jaren gehad als voorlichter bij een Regionaal Informatie Centrum in Haren en later in Groningen. Dat was een onderdeel van Defensie Werving en Selectie.

Daar heb ik in de drie noordelijke provincies voorlichting gegeven over werken bij de Landmacht aan iedereen die daar belangstelling voor had. Een heel mooi aspect was dat ik gastlessen Maatschappijleer mocht geven op heel veel scholen (van VBO tot HBO en van MAVO tot VWO) Dat betrof dan lessen over de dienstplicht en later over de nieuwe rol van de krijgsmacht in de samenleving. Ook stonden we op allerlei beurzen en had ik managementcontacten met arbeidsbureaus en ambtenaren van militaire zaken op gemeentehuizen. Een zeer afwisselende tijd met vele uitdagingen in een tijd dat Defensie over ging van een dienstplichtig naar een beroepsleger.
Alles bij elkaar zo’n 16 jaar voor de klas gestaan. Geen wonder dat onze beide kinderen in het onderwijs terecht zijn gekomen.

Omdat defensie een jobrotation systeem hanteert en ik al veel te lang bij voorlichting/werving zat heb ik de laatste jaren van mijn tijd bij de Landmacht weer iets geheel anders gedaan.
Weer eens flink aan de studie en van ’98 tot mijn VUT in’02 gewerkt in het werkveld Veiligheidszorg. Dit omvat safety, security ARBO en brandweerzorg.
Daar een heel mooi project gekregen.

Alle landmacht objecten in het noorden, van Vlieland tot Coevorden moesten elektronisch en bouwkundig beveiligd worden om de bewakingskosten te drukken. Daarbij moesten allerlei organisatorische maatregelen op papier worden gezet. Toegangsprotocollen en zo.
Dus kreeg ik een laptop, mobile telefoon, dienstauto (geen jeep) en een bureau in Assen. Op locatie bezocht ik bouwvergaderingen en moest de plooien gladstrijken tussen de bouwbedrijven en de militaire gebruikers.  Periodiek rapporteren en zoveel mogelijk op schema blijven maar ook veel vrijheid.

In de privé sfeer ging niet alles altijd over rozen.
Toen Wil, mijn vrouw haar werk als verpleegkundige in ’84 in Assen weer op wilde pakken werd bij haar een reumatische aandoening, fibromyalgie geconstateerd. In ’86 volgde nog een hernia dus van werken is niets meer gekomen. Eigenlijk ben ik dus mijn hele werkzame leven alleenverdiener gebleven. Gelukkig hoef ik niet te klagen maar je kunt nu meer dan vroeger merken dat de economie op tweeverdieners is ingesteld. Dus heb ik nu tijdens mijn VUT en pensioen periode een baan als examenleider bedrijfsexamens bij de PBNA want vrije tijd kost geld.
Gemiddeld ben ik daar 3 dagen per week mee bezig.

Zo, dat is dus mijn levensloop in een notendop. Toch wat langer dan bedoeld maar leuk om te doen.

Vriendelijke groeten van Ruud Kleyberg .