Archief van jaar: 2020

Cora de Waal werd geboren op 17 juni 1947 in Koedijk.
Ze werd geboren met een gaatje in haar hart, waardoor ze een zeer beperkte levensverwachting had. In haar jonge kinderjaren verhuisde ze met haar ouders en zus naar Bergen.

Ze mocht en kon veel dingen niet doen, maar naar school gaan vond ze heerlijk.

Ze heeft altijd goede herinneringen gehad aan haar lagere schooljaren. Na de basisschool ging ze naar de Mulo.

Op 14 jarige leeftijd onderging ze een open hart operatie in het LUMC in Leiden, in die tijd was dat heel bijzonder en risicovol.
Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen, maar met een fantastisch resultaat.

Na haar operatie groeide ze letterlijk en figuurlijk en kon ze dingen die ze voorheen niet kon.

Na de Mulo deed ze een administratieve opleiding.

In 1967 leerde ze Hans Saarloos kennen. Ze trouwden in 1969 en gingen in De Lier (Westland) wonen.

Ze kregen 2 dochters, Cora was moeder en huisvrouw, maar besloot ook weer te gaan werken. Eerst in allerlei administratieve functies, later in de winkel bij Beter Horen.
Ze vond het heerlijk om te doen.

Ze kreeg in 1997 een kleindochter en 2 kleinzonen in 2001 en 2012, ze paste samen met Hans graag op en was een trotse oma. Ze deed heel graag spelletjes met de kleinkinderen.

Ook in haar vrije tijd speelde ze graag een speeltje Bridge, daarnaast zong ze vele jaren in een oratoriumkoor. Ze was ondernemend en vrolijk en altijd optimistisch over haar eigen gezondheid.

Ze kwam nog regelmatig in Bergen.

Aanvankelijk om haar ouders te bezoeken, die altijd in de Kleine Dorpstraat zijn blijven wonen.
Na hun overlijden kwam ze er soms om de sfeer van dit gezellige dorp op te snuiven.

Rond haar 60ste ging haar gezondheid en conditie achteruit, haar hartklep lekte.
Exact 50 jaar na haar eerste operatie volgde 2e open hartoperatie, helaas zonder al te veel resultaat.

Drie jaar later werd ze opnieuw geopereerd, en gelukkig met succes.

Ze genoot weer van het leven en deed samen met Hans weer veel leuke dingen, ze maakten reizen, bridgen samen en apart en ze genoot van haar familie en vrienden.

Eind januari 2017 werd ze plotseling getroffen door een herseninfarct en ze overleed enkel dagen later op 2 februari in het ziekenhuis.
Ze werd 69 jaar.

We missen haar nog steeds en we weten dat ze heel graag bij deze reünie zou zijn geweest.

Ze had veel mooie herinneringen aan haar jeugd, aan Bergen, aan de lagere school, aan haar vriendinnen.

Het is niet anders, ze heeft gezien haar beperkte hartcapaciteit toch een mooi en gelukkig leven geleid.

Ze heeft eruit gehaald wat erin zat.

Namens mijn vader en zus wens ik jullie een hele mooi reünie dag toe.

Dank ook voor deze prachtige gelegenheid om Cora er op deze manier toch een beetje bij te laten zijn!

Herma van Venetien-Saarloos

Karel Musch

De kortst mogelijke samenvatting is wellicht deze: na de van Reenenschool volgde de VGLO, daarna ben ik, wel met enige moeite!, toegelaten op de ULO in de Beemsterlaan, heb de 2e klas gedoubleerd en ging daarna aan de gang. Geslaagd met verrassend hoge cijfers. HBS in Schagen; na 2 jaar wederom mooi geslaagd. Militaire dienst (lichting 67/6) en daarna even een tikkie de weg kwijt: studie Culturele Antropologie in Utrecht die nogal overtuigend mislukte. Beetje om me heen gekeken; actief geworden in de politiek, jong raadslid en lid van Provinciale Staten: weer wat regelmatiger leven. Ik werd medewerker op een partijbureau en langzamerhand kon ik mijn (onverwachte) gezin gaan onderhouden. Daarna werd ik medewerker van een minister, vervolgens wethouder in mijn toenmalige woongemeente, ging terug in rijksdienst en kreeg een directiebaantje. Wegens gebrek aan inspiratie en uitdaging ben ik na een paar jaar opgestapt en werd zelfstandig adviseur (dat dat toen gelukt is, verbaast me nog steeds). Na enkele jaren heb ik me geassocieerd met enkele andere adviseurs en een kantoor opgericht. Dat kantoor werd een succes. Mijn advieswerk ook, net als mijn interim-directie werk. Ik was veel op pad, door heel Nederland, vaak en veel van huis, veel vertegenwoordiging van mijn kantoor ook op buitenlandse congressen, veel publicaties over ons werkterrein en onze speciale aanpak. Ik genoot soms net een beetje teveel van de vrijheid in die jaren.

Rond mijn 50e was het afgelopen. Het kaarsje had aan twee kanten gebrand en ging bijna uit. Met Willemien (die er aanvankelijk geen heil in zag) trokken we in 1999 naar een oude boerderij in Bourgogne, in het gehuchtje Le Chemin bij Corbigny, ten westen van de Morvan. Een totaal leeg landschap, dat goed past bij mijn lege binnenste. De oude boerderij was bijna ruïneus en die hebben we grotendeels eigenhandig gered van de ondergang. We maakten het pand geschikt voor de opvang van pelgrims, die van Vézelay naar Santiago de Compostella trokken (de herberg bestaat nog; kijk op www.espritduchemin.org.

Om wat te verdienen, knapten we één van de twee woningen in de boerderij zodanig op dat die als gîte verhuurbaar was en dat liep heel aardig. We plantten een wijngaardje, maakten de boomgaard compleet en legden een moestuin aan. We leefden zoveel mogelijk van wat de tuin opleverde. Daar verkochten we ook wat van. We herontdekte daar onszelf en elkaar.
Ik moest werken met mijn handen, waar ik tot dan had geleefd van mijn oren en mijn mond. Langzamerhand kwam ik weer op beide benen, zag nieuwe dimensies en perspectieven.

Na bijna 15 jaar begon het te knellen. Er waren kinderen en kleinkinderen in Holland, vrienden en vriendinnen, familieleden en de Broeders van mijn Loge. In Chemin, waar ik leerde wat rust kan zijn, was ik begonnen artikelen te schrijven over de vrijmetselarij èn een boekje over de Islam (waarvoor ik wel een paar jaar research moest plegen, trouwens).
In 2015 zijn we teruggekomen naar Holland. We hadden ons huis in Rhenen niet verkocht, ook al omdat we in Le Chemin primair een seizoensbedrijfje hadden, hoewel ik er vrijwel elke wintermaand ook een week was. Een Broeder noemde het ooit mijn privé-klooster.
Nu, al een paar jaar hier, kijk ik om me heen in een land dat ik soms niet goed herken en waar ik me lang niet altijd vertrouwd voel. Wel een land waarmee ik me betrokken weet, het land waar mijn kleinkinderen opgroeien die, net als ik indertijd, tastend hun weg zoeken naar de volwassenheid.

Een paar jaar geleden is een boek van mijn hand verschenen bij de uitgeverij Aspekt, getiteld “De verborgen spiritualiteit van de vrijmetselarij”. Ik ben ruim twintig jaar met hart en ziel vrijmetselaar en zie onze spiritualiteit als een spiritualiteit van aanpakken, zonder al te veel esoterische poespas. Sommige van mijn Broeders zien het gelukkig ook zo. Met enige regelmaat draag ik bij aan de meningsvorming binnen de vrijmetselarij met artikelen in ons filosofische 2-maandsblad Thoth.
Ik studeer voor een Master Cultural Dimensions of Christian Spirituality; een studie die ik doe in het klooster St. Anselmo te Rome, een onderdeel van de pauselijke universiteit. Tikje ondeugende context voor een vrijmetselaar. Die studie hoop ik medio 2020 af te ronden. Ha, ha, dan heb ik eerder een Master dan mijn kleinkinderen (die dit wel apart vinden).

Nu ik dit schrijf, begin januari 2020, kijk ik naar onze achtertuin in Rhenen. Dat was ooit een grasveld maar daar staan nu twee rijen bessenstruiken en tegen de schuttingen en de muren staan druivenplanten die ik onlangs heb gesnoeid. Ik zie de omgespitte grond waar straks de aardappelen, bonen, courgettes en pompoenen weer zullen groeien. Hier en daar staat nog een verlate boerenkoolplant; die gaat het voorjaar niet halen.
Uit de keuken komt de geur van een ovengerecht, met bonen uit eigen tuin; we hebben bijzondere Kerstdagen achter de rug met kinderen en kleinkinderen en met wat familie; we zien uit naar dit jaar waar een paar mooie dingen gaan gebeuren.
Er is veel om dankbaar voor te zijn: j’ai suivi mon étoile. Ik heb mijn ster gevolgd en er was altijd iemand in de buurt.

Jan van Arkelweg 3, 3911 CD Rhenen
c.k.musch@inter.nl.net

Bert is geboren op 11-05-1946.

Hij is overleden op 07-09-1998.

Hij is dus 52 jaar geworden.

Bert heeft 2 kinderen, Marco en Laura.

Na de van Reenen school heeft Bert de LTS gedaan met de nodige vervolgopleidingen op het gebied van cv monteur en loodgieter, en dat heeft hij ruim 30 jaar gedaan.

De 1e foto is van een jaar voor zijn dood, en de 2e van rond zijn 20e jaar.

[Foto 2]

Door Kees de Pee.
Het was in de derde klas. Paul en ik zaten allebei op padvinderij en ik vond hem een leuke jongen. Ik legde een briefje bij hem neer en stelde voor om vrienden te worden. Het was het begin van een lange vriendschap. In de vijfde en zesde klas werden we gescheiden, vervolgens ging Paul naar het gymnasium, stapte over op de Rijks HBS, ik ging naar de gemeentelijke handelsdagschool en HBS-A, maar dankzij de padvinderij hielden we contact.
Paul woonde op het Oude Hof, waar zijn vader directeur van de Volkshogeschool was. Ik kwam graag in dat culturele milieu, dat zo anders was dan het milieu waarin ik opgroeide, waar docenten en kunstenaars over de vloer kwamen, waar onderin het gebouw een grote keuken was waar vaak iets gebakken werd, kortom waar altijd iets gebeurde.
In 1963 hebben we een fietstocht gemaakt langs de volkshogescholen, waar we altijd in de tuin ons tentje opzetten. Kamperen waren we als verkenners wel gewend, erg basic, dus geen luchtbedden of matrasjes. In het bos rondom het Oude Hof stond (en staat nog steeds) de Zwarte Schuur, en iets verderop stond het troephuis van De Duintrappers, zoals de welpen en verkenners heetten.
Het jaar daarop gingen we op de fiets naar de volkshogeschool Chateau de Méridon in Chevreuse, iets ten zuiden van Parijs, met hetzelfde kleine tentje. In 1965 fietsten we naar Kopenhagen, waar mijn broer Maarten trouwde. Paul was heel handig, en dat kwam op deze lange fietstochten goed van pas. Hij was ook degene die kookte, jawel, op een enkel gaspitje. Dat Paul ook uitblonk bij de handenarbeid behoeft geen nader betoog.
In datzelfde jaar ging Paul in Delft Lucht- en Ruimtevaart studeren, maar gaandeweg besefte hij, dat vliegtuigen voor een belangrijk deel in de defensie-industrie werden gefabriceerd. Tegelijkertijd werd hij aanhanger van het pacifisme – hij zou dienstweigeraar worden – en die twee dingen vielen niet te verenigen. Hij stapte over naar bedrijfskunde en heeft na zijn afstuderen geruime tijd in een sociale werkplaats gewerkt. Later zou hij een baan bij de NS aanvaarden.
Tijdens zijn studie had hij Kristin ontmoet. Zij gingen in Amersfoort wonen en kregen twee zoons. In de tweede helft van de jaren negentig bleek Paul darmkanker te hebben. Het zag er niet goed uit en na een ziekbed van enkele maanden overleed hij in december 2000, nog geen 55 jaar oud.
Paul was een bijzondere man, had veel voor anderen over en had respect voor de medemens, was slim maar bescheiden, had ook Bourgondische trekjes, kon goed koken, knutselde graag en deed veel in en om het huis. Ondanks het feit dat wij een verschillende maatschappijvisie hadden, was Paul mijn beste vriend. Niemand heeft zijn plaats kunnen innemen. De vele brieven die wij elkaar schreven zijn een dierbare herinnering.

Wat een leuk initiatief om een reünie van onze klas te organiseren!
Zoals in het stukje geschiedenis wordt beschreven vestigde mijn vader in 1946 een herenkledingzaak in het gebouw dat op de plaats was gekomen waar eerder de Van Reenenschool stond. Daar ben ik in 1947 geboren en inderdaad, ik heb in de loop van de tijd verschillende klasgenoten op dat bovenhuis te spelen gehad.
Later verhuisden wij naar de Guurtjeslaan.
Mijn beste vriend was Paul Guermonprez, met wie ik altijd, tot zijn overlijden eind 2000 bevriend ben gebleven en met wie ik in de jaren zestig grote fietstochten heb gemaakt. Goede herinneringen bewaar ik ook aan Bram Kruk en Eddy Sujoko, een Indonesische jongen die in 1957 korte tijd in Bergen heeft gewoond.
Hij was huisarts in Lelystad en is twee jaar geleden overleden.

Na de lagere school ging ik naar de gemeentelijke Handelsdagschool en HBS-A in Alkmaar, daarna ging ik economie studeren aan de UvA en de University of South Florida. Na mijn militaire dienst ging ik op de afdeling Economisch Onderzoek van de ABN in Amsterdam werken. In die tijd schreef ik veel artikelen, werkte ik mee aan enkele handboeken over economie en financiële markten en was ik adviseur van de Raad van Bestuur. Na de fusie met de Amrobank vervulde ik binnen ABNAmrobank diverse andere functies. Begin 2001 stapte ik over naar Société Générale, een van de grote Franse banken. Vanaf 1995 heb ik mij steeds beziggehouden met de klantengroep Financial Institutions.

Na mijn pensionering heb ik een aantal bestuursfuncties aanvaard, waarvan bestuurslid van het ABNAMRO Pensioenfonds, voorzitter van het Rode Kruis Utrecht en voorzitter van het provinciaal Utrechts Genootschap van Kunst en Wetenschappen de belangrijkste zijn.
In 1977 zijn mijn vrouw en ik in het midden van het land gaan wonen, wij hebben twee kinderen en inmiddels vijf kleinkinderen. Wij zijn grote muziekliefhebbers, en zijn vaak in het Concertgebouw en het Muziektheater te vinden.Vanaf mijn achtste speel ik piano en dat doe ik nog steeds met veel plezier, vaak samen met andere amateurmusici.
Dat ik rond mijn veertigste een aantal jaren aan het conservatorium les heb gehad heeft zeker geholpen om beter en mooier te spelen!
Ik zie ernaar uit vele oud-klasgenoten op 18 april te ontmoeten en te horen hoe het ze is vergaan nadat ze de Van Reenenschool achter zich hebben gelaten.

Kees de Pee

Hoe is het Jacob (Jaap) Knip vergaan na de Van Reenenschool?
De eerste 3 jaar van mijn lagere school tijd bracht ik door op een kleine school in Oosterleek (tussen Hoorn en Enkhuizen aan de IJsselmeerdijk). Er waren 2 lokalen voor 6 klassen.
In mijn klas zaten 7 leerlingen. In 1956 verhuisden wij naar Bergen en kwam ik op de Van Reenenschool in de 4e klas. Mijn vader was postbode en moeder leidde het pensionnHillheim. Die naam kwam van de eerste bewoner van het huis, de directeur van de Hille beschuitfabriek.
De 4e klas bij meester Pascha was voor mij een hele overgang, van 6 klasgenoten naar meer dan 50!

Ik herinner me dat ik bij het schrijven nog geen ‘verbonden’ letters had geleerd, ik schreef nog losse letters.
Gelukkig was dat geen probleem, ik hoefde dat verbinden niet meer te leren, blokletters was ook goed.
In de 5e klas werd ik ingedeeld bij meester Luppens. De zanglessen werden door meester Nijdam gedaan, begeleid op zijn accordeon. Dat wilde ik ook leren spelen. Ik heb nog jaren een instrument gehad en later op de sinterklaasfeesten van mijn werk kon ik met mijn accordeon het zingen begeleiden.
Er bestond toen ook al een soort test om te zien welk schooltype geschikt zou zijn. Volgens de ‘geleerden’ was ik nog te speels om naar een hogere opleiding te gaan en werd ingedeeld in de groep voor LTS, VGLO, ULO, enz. Rolschaatsen op het schoolplein vond ik toen leuker. De andere groep kreeg extra lessen na de normale schooltijden om ze voor de toelatingsexamens te trainen.
Na de Van Reenenschool ben ik naar de ULO aan de Beemsterlaan gegaan. Dat is niet zo goed verlopen, in 3 jaar nog niet eens overgegaan naar de 3e klas. Na schooltijd werkte ik als loopjongen bij Finkensieper een zaak in huishoudelijk artikelen en gereedschappen. Dhr. Finkensieper introduceerde me bij de Oranje vereniging. Daar was ik tot onze verhuizing naar Overijssel 19 jaar als vrijwilliger actief bij de kinderspelen, geluidsinstallaties opstellen, enz.

Mijn ouders besloten dat ik maar een baan moest gaan zoeken, zij hadden nog 3 kinderen en die wilden misschien wél studeren! Zo kwam ik, 15 jaar oud, in Zaandam bij de potloden fabriek van Bruynzeel terecht. Lopende band werk. Ik vond dat de klok daar op halve snelheid liep, de dagen duurden lang. Later werkte ik in het magazijn van de keukenfabriek, dat was wel afwisselender maar ik begon in te zien dat ik dit niet tot mijn pensioen wilde blijven doen.
In 1965 werd samen met mijn muziekleraar J.Wout Meijer de ziekenomroep Bergoa opgericht. De studio bevond zich in Kranenburgh op de bovenste etage. We maakten muziekbandjes, die werden o.a. in verpleeghuis Oudtburg afgedraaid.

De directeur van de Bruynzeel bedrijfsschool (ik was nog leerplichtig), zag toch mogelijkheden bij mij, en gaf bijlessen waardoor ik na 3 jaar Bruynzeel, toelatingsexamen voor de HTS in Haarlem kon doen. Wegens gebrek aan voldoende vooropleiding, bleef ik daar na 2 jaar steken, en stapte over naar de school voor elektronica in Hilversum. In die tijd werkte ik 3 jaar als stagiair en uitzendkracht bij Euratom in Petten. Maar, ik zakte voor het eindexamen. Dus moest ik mijn uitgestelde militaire dienst gaan vervullen. Als militair werd ik, ondanks gebrek aan enig diploma, tot officier bij de verbindingsdienst opgeleid. Ik wist daar als studiebegeleider voldoende tijd voor eigen studie te vinden om alsnog mijn einddiploma van de HTS voor elektronica te behalen.
Vlak voor mijn diensttijd ben ik in 1971 met Marianne Sevenhuysen getrouwd, zij zat een klas lager op de Van Reenenschool.

Op de ULO kwam ik haar weer tegen en we hadden een gemeenschappelijke hobby, volksdansen. Wij woonden toen ‘gekraakt’ in Kranenburgh op de bovenste etage. Daar was toen de opname studio van Bergoa en ik had daarom de sleutels, weinig gekraak dus. Ans Wortel was daar onze buurvrouw en woonde op de begane grond. Op de eerste etage de volksmuziekschool, waar ook ik muziek les had. Als een soort conciërge, lieten we de muziekdocenten, die vaak hun sleutels vergaten, binnen. En deden ’s avonds de vergeten lichten in de lokalen uit. We hebben er een jaar gewoond.
Wij kregen 2 zonen, de eerste, Martijn, terwijl we nog in Kranenburgh woonden, de tweede Gustaaf, in ons huis aan de Kolk in Zanegeest, waar we inmiddels naartoe waren verhuisd.
We waren we actief als dansers in de dansgroep Gaida. We hebben daar 10 jaar gedanst en opgetreden in binnen en buitenland.
Via de dansgroep kwam ik in contact met het theater. Als vrijwilliger belichter/geluidstechnicus, eerst in Raalte, later in Heiloo, en Langedijk. In totaal zo’n 18 jaar theaterwerk gedaan en met veel artiesten kennis gemaakt.

Ik vond na mijn militaire dienst werk bij een bedrijf in Amsterdam, waar ik centrale antennesystemen moest uitrekenen en tekenen, en later ook de aanleg daarvan begeleiden o.a. in Amstelveen, toentertijd in 1975 het eerste grote kabel-tv netwerk. Nadat ik een jaartje nieuwe kabel TV producten ontworpen had voor Robert Bosch in Berlijn, kwam ik in contact met Hewlett Packard, de leverancier van onze meetapparatuur.
Voor Hewlett-Packard zijn we in 1979 naar Heino (Overijssel) verhuisd, waar wij 15 jaar verbleven. Wij konden goed opschieten met de Sallandse bevolking en deden mee met de organisatie van de Volksdansfestivals in Raalte. We hadden daar een fijne tijd.
Bij HP heb ik gewerkt, eerst als verkoper in noordoost Nederland, later als product ondersteuner in Europa en daarbuiten. Het was interessant en afwisselend werk, ik ging veel voor eigen training naar Amerika en andere landen. Hoewel ik de ULO moest verlaten wegens slechte cijfers met name voor talen, gaf ik voor HP instructies in zowel de Engelse als de Duitse taal. En gaf cursus in algemene microgolf en telecommunicatie technologie en het gebruik van door HP geleverde apparatuur. Ik kwam op technisch interessante locaties, zoals de ultra-clean room van Intel in Ierland, de verkeerstorens van Schiphol en Helsinki, de Sterrewacht in Dwingeloo, ruimtevaartcentrum in Moskou, en gaf les in Koeweit vlak na de golf-oorlog, enz.
Vanwege mijn vele reizen via Schiphol, en het feit dat onze zonen inmiddels een eigen onderkomen hadden zijn we weer naar Noord-Holland verhuist. Heiloo lag iets dichter bij Schiphol, en was per trein, onze zoons hadden nog geen auto, goed te bereiken.

Helaas, na 26 jaar HP sloeg de reorganisatie toe en ik werd vriendelijk verzocht te vertrekken. Ik kon wel blijven maar dan moesten we naar Singapore verhuizen. Gezien mijn leeftijd en de ontslagvergoeding, kon ik ook direct van mijn vervroegde pensioen gaan genieten. De keuze was, mede gezien de plannen van de regering om ‘gouden handdrukken’ te gaan afromen, niet zo moeilijk. Wel erg jammer dat ik mijn technisch interessante werk en de daarbij horende reizen en opleidingen moest gaan missen.
Wij wonen nu in Broek op Langedijk. En ik doe daar vrijwilligerswerk. Een tijdje op een rolstoelbus gereden.
Ik ben ICT adviseur voor WonenPlusWelzijn in Noord-Holland (een welzijnsorganisatie) en help in het gebruik van computer, tablet, smartphone, en allerlei andere technische klussen bij mensen thuis. Voor de bibliotheek geef ik cursus Digisterker: het aanvragen en inloggen via Digid en in het gebruik van overheidswebsites. Vooral voor ‘nieuwe’ Nederlanders.
Voor de Koninklijke Nederlandse Kegelbond doe ik de leden-, score-administratie en het websitebeheer.
Wekelijks rijd ik 4 heren met een geestelijke beperking naar het Kegelhuis in Alkmaar.
Het gaat met ons, de kinderen en kleinkinderen goed.

Jacob Knip
Broek op Langedijk